کتیبه های سومری و اکدی تایید می کنند که به روزگار حکومت پوزور اینشوشینک فرمانروای شوش (سده ۲۷ ق.م)، هر بامداد و شامگاه گروهی از خنیاگران ایلامی در برابر درهای پرستشگاه اینشوشینک نغمه سرایی می کرده اند.

یکی از جالب توجه ترین نمونه های بازمانده باستانی، نوعی ساز بادی سفالی متعلق به میانه هزاره دوم قبل از میلاد است که در کاوش‌های هفت تپه به دست آمده و ظاهرا با لوله ای از قلم استخوان که درون آن می‌پیوسته، نواخته می‌شده است و در حقیقت عنوان کهن ترین ساز بادی تک صدایی جهان را دارد.

سه تندیس کوچک گلینی که از ویرانه های شوش به دست آمده است و احتمال دارد متعلق به ۱۵۰۰قبل از میلاد باشد، نوازندگانی را نشان می‌دهد که سازی شبیه بربط و تنبور می نوازند و این از لحاظ شیوه نوازندگی نیز دارای اهمیت است. همچنین تندیس تنبورنوازی که از آرامگاه اینشوشینک (نینورته) به دست آمده، می تواند در نوع خود شایان توجه باشد.

نقش برجسته «کول فره(ح)» واقع در ایذه، از سده هشتم قبل از میلاد، که یادگاری از دوران فرمانروایی حاکمان محلی است نیز نوازندگانی را در حال نواختن ون (نوعی چنگ) و دایره نشان می‌دهد.

علاوه بر این ها، جام برنزی ارجان، که به دوره ایلام نو ( ۵۲۰-۱۰۰۰ ق.م) نسبت داده شده، از مدارک مهمی است که بر روی آن هماهنگی موسیقی و رقص و حرکات نمایشی نشان داده شده است. بر نقش نوار چهارم این جام نوازندگان چنگ‌های گوناگون، تنبور، دایره، نای، سنج و جز آن رقصندگان و بازیگران را همراهی می‌کنند که در این عکس می توانید جنبه ها و وجوح گوناگون این جام را مشاهده کنید.